چون خبر ولادتش به پیامبر گرامی اسلام (ص) رسید، به خانه‏ ی حضرت علی و فاطمه (ع) آمد و اسماء  را فرمود تا کودکش را بیاورد.اسماء او را در پارچه‏ ای سپید پیچید و خدمت رسول اکرم (ص) برد،آن گرامی به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت.

به روزهای اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحی الهی، جبرئیل، فرود آمد و گفت:

سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام ‏پسر کوچک هارون‏ «شبیر»  که به عربی‏«حسین‏» خوانده می‏شود، نام بگذار. چون علی (ع) برای تو بسان هارون برای موسی بن عمران است جز آنکه تو خاتم پیغمبران هستی.

و به این ترتیب نام پر عظمت ‏«حسین‏» از جانب پروردگار، برای دومین فرزند فاطمه انتخاب شد.

به روز هفتم ولادتش، فاطمه‏ زهرا که سلام خداوند بر او باد، گوسفندی را برای فرزندش به عنوان عقیقه کشت، و سر آن حضرت را تراشید و هم وزن موی سر او نقره صدقه داد. 

حسین و پیامبر (ص)

از ولادت حسین بن علی (ع) که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله (ص) که شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفی که پیامبر راستین اسلام (ص) درباره حسین (ع) ابراز می‏ داشت، به بزرگواری و مقام شامخ پیشوای سوم آگاه شدند.

سلمان فارسی می ‏گوید: دیدم که رسول خدا (ص) حسین (ع) را بر زانوی خویش نهاده او را می ‏بوسید و می‏ فرمود:

تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی، تو حجت‏ خدا و پسر حجت‏ خدا و پدر حجت‏های خدایی که نه نفرند و خاتم ایشان، قائم ایشان (امام زمان عج) می ‏باشد. 

انس بن مالک روایت می ‏کند:

وقتی از پیامبر پرسیدند کدام یک از اهل بیت‏ خود را بیشتر دوست می ‏داری، فرمود:حسن و حسین را، بارها رسول گرامی حسن و حسین را به سینه می ‏فشرد و آنان را می‏ بویید و می‏ بوسید. 

ابو هریره که از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است در عین حال اعتراف می ‏کند که:

رسول اکرم (ص) را دیدم که حسن و حسین (ع) را بر شانه‏ های خویش نشانده بود و به سوی ما می‏ آمد، وقتی به ما رسید فرمود: هر کس این دو فرزندم را دوست‏ بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است. 

 عالی ‏ترین، صمیمی‏ ترین و گویاترین رابطه‏ ی معنوی و ملکوتی بین پیامبر و حسین را می‏ توان در این جمله‏ ی رسول گرامی اسلام (ص) خواند که فرمود:

 حسین از من و من از حسینم.