پرستاری را می توان یک شغل و هنر فداکارانه دانست.
تقویم را که ورق می زنیم به روزهایی برمی خوریم که هرکدامشان شاید خاطرات فراوانی را در ذهنمان تداعی کنند.
از روزهای شیرین زندگی تا تلخی کهنه روزگار،از عشق و ایثاری جاودانه تا شروع دوباره زندگی،از مناسبت هایی دینی تا جشن هایی ایرانی،از نوروزی باستانی تا ملی شدنی در آستانه عید که هر کدامشان برایمان لذت ها و عبرت های فراوانی دارند اما در میان این گذر ایام بعضی روزها به تنهایی یادآور عشق و ایثاری است که می توانند جانی دوباره به همه مشقت های یک انسان دهد.
۱۵ بهمن امسال یکی از روزهایی است که برای ما یادآور شیرینی و تلخی بسیاری است ، نیمه بهمن امسال مزین شده به نامی که در تقویم ایران روز فرشتگان سپیدپوشی است که درس ایثار را در کلاس عاشقی تدریس کردند.
آری،۱۵ بهمن امسال روز پرستاری است که شیرین ترین روزهای خود را در کنار بهترین عزیزان رنج دیدمان سپری کردند.
از شب های یلدایی که در کنار بیماران سروده هایی زیباتر از غزل های حافظ سراییدند تا سال تحویلی که حول حالشان متحول ساختن تن رنجور بیمارمان بود.
از کارهای زینبی وارشان در روزهایی که یادآور پرستاری زینب از یتیمان دشت کربلا در خرابه های شام بود تا ((اللهم اشف کل مریض)) گفتنشان بر بالین بیمار در شب هایی که از هزاران سال برایمان برتر بود.
آری،ای فرشتگان زمینی خدا به یاد می آورم آن روزهایی را که پنجه در پنجه فرشته مرگ گرفتید تا اشک های مادری نگران فرزند را به لبخندی رضایت بخش تبدیل کنید.
به یاد می آورم آن اشک های زلالی را که نه برای خودتان بلکه برای پدری شکسته شده در انتظار معجزه ای خدایی ریختید.
به یاد می آورم آن از خودگذشتگی هایی را که برای یک ساعت زندگی بیشتر بیماری انجام دادید.
آری ای پرستار، ای فرشته زمینی خدا تو در راهت استوار باش و بدان(( طرف حساب پرستار خداست)) .
ایمان داشته باش به اینکه ((کسی که انسانی را احیا کند همانند کسی است که همه انسانها را احیا کرده است)) و پرستاری که با این انگیزه بر بالین بیمار حاضر شود همه شب و روزش تسبیح خداست و این بالاترین عبادت است.
